بررسی میزان هم رویدادی و شدت کنش پریشی دهانی و کلامی در بزرگسالان مبتلا به ضایعه مغزی نیمکره چپ

هدف: کنش پریشی کلامی و دهانی، نشانگر اختلال برنامه ریزی حرکات دهانی کلامی و غیر کلامی هستند. مطالعۀ آنها به فهم چگونگی کنترل حرکتی گفتار کمک می کند. هدف تحقیق حاضر شناسایی بیماران دارای کنش پریشی دهانی و کلامی، میزان هم رویدادی و شدت آن بود. روش بررسی: در این مطالعۀ غیر تجربی، ۵۵ بزرگسال شامل۲۲ زن و ۳۳ مرد با دامنه سنی ۲۳ تا ۸۴ سال و دارای ضایعۀ مغزی چپ به روش در دسترس انتخاب و با آزمایه های کنش پریشی کلامی و کنش پریشی دهانی آزمایش و فیلم برداری شدند. سه آسیب شناس گفتار و زبان به صورت مستقل شدت کنش پریشی را نمره گذاری کردند. تحلیل داده ها با آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، ضریب همبستگی فی و ضریب توافقی سی و با استفاده از نرم افزارspss  نسخۀ ۱۲ انجام شد. یافته ها: میانگین کنش پریشی دهانی و کلامی در افراد دارای و بدون کنش پریشی دهانی و کلامی تفاوت معنادار نشان داد (۰/۰۰۱>p) و ۴۲ بیمار هر دو نوع کنش پریشی را با همبستگی معنادار نشان دادند (r=0/75, p<0/001) نفر بدون کنش پریشی و ۷ نفر فقط یک نوع کنش پریشی داشتند. مقایسۀ هم رویدادی اختلالات (۰/۵۹=phi) و شدت های مختلف کنش پریشی دهانی و کلامی (۰٫۶۸=c) نشانگر توافق نسبتاً بالا بود (۰/۰۰۱>p).  نتیجه گیری: تحقیق حاضر هم رویدادی بالای اختلالات کنش پریشی دهانی و کلامی را آشکار ساخت که نشان می دهد کنترل حرکتی گفتار تحت تاثیر کنترل حرکتی عمومی تر کلامی و غیر کلامی قرار دارد. .